რატომ გადადიან საცხოვრებლად ქალაქგარეთ?

ბოლო პერიოდში შეიმჩნევა ტენდენცია, რომ დედაქალაქის შემოგარენში უფრო და უფრო მეტი ადამიანი გადადის საცხოვრებლად, ზოგი არსებულ აგარაკებზეგადადის, ზოგიც კი შენაძენს აკეთებს. აღნიშნული მოძრაობა განსაკუთრებით აქტუალური გახდა კოვიდ-პანდემიის პერიოდში, როდესაც თითქმის ყველა სამუშაო ადგილი დისტანციურად მუშაობის რეჟიმზე გადავიდა და ადამიანები სახლებიდან მინიმალური სიხშირით გამოდიოდნენ.

დისტანციურად მუშაობის შესაძლებლობამ ხელი შეუწყო ადამიანებს, გასულიყვნენ ქალაქიდან და ემუშავათ სასურველი ლოკაციიდან. მას შემდეგ კი, რაც პანდემიის პიკის პერიოდმა გადაიარა და ნელნელა ოფისებში დაბრუნება შესაძლებელი გახდა, ხალხის ნაწილმა ისევ თბილისთან ახლოს დარჩენა გადაწყვიტა და ამით თავი აარიდა დედაქალაქის მტვერს, საცობებს და ხმაურს. სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ ურჩევნიათ სუფთა ჰაერზე იყვნენ, დატვირთულ გარემოს მოშორდნენ და ხარისხიანად დაისვენონ.

დედაქალაქისგან განშორების სურვილის გამძაფრებას ხელი შეუწყო ასევე იმ ფაქტმაც, რომ ბოლო პერიოდში ძალიან მომრავლდა მსუბუქი ავტომანქანების რაოდენობა, რამაც ხელი შეუწყო საცობებს ქალაქში. თუკი რამდენიმე ათეული წლის წინ საცობები მხოლოდ პიკის საათში იყო, დღესდღეობით, ფაქტობრივად, მთელი დღე პიკის საათია. რთულია თავი აარიდო დატვირთულ მოძრაობას ქალაქის ქუჩებში, გარდა მსუბუქი ავტომობილებისა, ტრანსპორტის ნაწილიც საჭიროებს გაუმჯობესებას, რადგან საკმარისი ტრანსპორტი არ არის დედაქალაქში მგზავრების გადასაყვანად. ამის გამო მათი განრიგი დიდი დროითი შუალედებით გამოირჩევა და ადამიანებს უჭირთ დათქმულ ადგილზე განსაზღვრულ დროს მისვლა. ტრანსპორტში ასვლა კი ხალხმრავლობასა და დისკომფორტთან ასოცირდება, რის გამოც ადამიანთა ნაწილი ისევ უარს ამბობს საზოგადოებრივ ტრანსპორტზე და საკუთარი ავტომობილით ურჩევნია საცობში დგომა. სწორედ ეს ჯაჭვი ხდის დედაქალაქში ცხოვრების პროცესს დამღლელს და მიუხედავად იმისა, რომ თბილისში თავმოყრილია უამრავი ობიექტი, ადამიანები მაინც ქალაქიდან გასვლას ამჯობინებენ.

თუმცა აუცილებლად აღსანიშნავია ის ფაქტიც, რომ ქალაქიდან გამსვლელებს არ სურთ სრულად გაწყვიტონ კავშირი დედაქალაქთან, სწორედ იმ საჭირო ობიექტების გამო, რომელთა უდიდესი ნაწილიც თბილისშია თავმოყრილი და თბილისის შემოგარენში გადადიან. მაგალითად ისეთ ლოკაციებზე, როგორიცაა მცხეთა-საგურამო, დუშეთის რაიონი, წავკისი, კოჯორი, წყნეთი და თბილისის ირგვლივ არსებული სხვა პატარა დაბა-ქალაქები. ფაქტობრივად, შეიძლება ითქვას, რომ „თბილისი გაიზარდა“ რადგან ადამიანებს არ სურთ სტრატეგიულ ობიექტებს მოსწყდნენ და კომფორტის ზონა სრულად დატოვონ, თუმცა ქალაქის ცენტრს მაინც არიდებენ თავს. ასეთ დროს გამოსავალი, ალბათ მაინც რეგიონული განვითარებაა: როცა ყველა მხარეში შესაძლებელი იქნება მინიმალურზე ცოტათი მეტი საჭროებებისა და მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება, დედაქალაქიც განიტვირთება. საჭიროებებში, უპირველეს ყოვლისა, საკმარისი რაოდენობის სამუშაო ადგილების შექმნა იგულისხმება.

ასევე ყურადსაღები ფაქტია ისიც, რომ მიუხედავად ამ მიგრაციისა, დედაქალაქის განტვირთვა მაინც არ ხდება, რადგან ეს ადამიანები, მიუხედავად იმისა, რომ შემოგარენში ბრუნდებიან დღის ბოლოს, მთელ დღეს სამუშაოდ სწორედ დედაქალაქში ატარებენ, ჩამოსვლისა და დაბრუნების დროს კი ისინიც იმ საცობებში დგანან, რომელიც ქალაქის გასასვლელებთან ჩნდება.

ქალაქიდან გამსვლელთა მოტივი სრულებით გასაგებია, რადგან რთულია უარი თქვა სუფთა ჰაერე, სიმშვიდესა და სიმწვანეზე მაშინ, როცა თბილისი მუდმივი მტვერის, მშენებლობებისა და საცობების ქალაქად იქცა.