რამდენი საპარკინგე ადგილი უნდა ჰქონდეს ახალაშენებულ კორპუსს

ქალაქ თბილისის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს 2019 წლის 24 მაისის დადგენილებით, ამოქმედდა კანონი თბილისის ადმინისტრაციულ საზღვრებში სატრანსპორტო საშუალებების პარკირების რეგულირების წესისა და პარკირების საფასურის დადგენის შესახებ. ცვლილებების საფუძველზე შეიქმნა ზონალურ-საათობრივი პარკირების სისტემა. ზონალურ-საათობრივი პარკირებით სარგებლობისათვის, საჭიროა აპლიკაციის ჩამოტვირთვა Play Store-დან ან/და Appl Store-დან. ხოლო, მობაილ აპლიკაციის სახელია-Tbilisi Parking.

თუ ფიზიკური პირი, ქ.თბილისის მუნიციპალიტეტის ტერიტორიაზე საკუთრებაში ფლობს უძრავ ქონებას, უფლება აქვს ამ უძრავი ქონების საკადასტრო ერთეულის 100 მეტრის რადიუსში არსებულ ზონალური პარკირების ადგილზე ისარგებლოს უფასო პარკირებით, მის მიერვე წინასწარ განსაზღვრულ ორ სატრანსპორტო საშუალებაზე.


მოქალაქეს უძრავი ქონების რეგისტრაციის გავლის და TP.GE-ზე ავტომანქანის დამატების შემდეგ, ინფორმაცია უფასო ლოტების შესახებ მობილურ აპლიკაციაში გამოუჩნდება.

მიუხედავად ამისა, მოქალაქეები ხშირად ვერ სარგებლობენ აღნიშნულით, თბილისში არასაკმარისი საპარკინგე ადგილების გამო და საჭირო ხდება საპარკინგე ადგილების შეძენა.

90-იან წლებში ავტოფარეხების სტიქიური მშენებლობა დაიწყო, რაც თავის მხრივ სხვა არაფერი იყო, თუ არა საერთო სარგებლობის მიწის უკანონო მიტაცება. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა ასეთი მშენებლობები აკრძალულია, ძველი აშენებული საცხოვრებელი კორპუსების ირგვლივ ეზო უკვე მთლიანად აქვთ ათვისებული თუნუქის ფარდულებს, სადაც დიდი ხანია ავტომობილს აღარავინ აყენებს. 90-იან წლებში, სიხარბის გარდა, ამას სხვა საფუძველიც ჰქონდა. უკონტროლო კრიმინალის გამო, ფაქტობრივად შეუძლებელი იყო მანქანას ღია სივრცეში დაუცველად გაჩერება. განსაკუთრებით ხშირი იყოს აკუმულატორების ქურდობა და მანქანიდან გადმოსვლის შემდეგ მძღოლებს აკუმულატორი ხელით მიჰქონდათ. თუმცა, არც საკუთრივ მანქანის მოპარვა იყო იშვიათობა. სწორედ ამის გამო შენდებოდა ფარეხები და მათი რაოდენობა, ფაქტობრივად უტოლდებოდა ქალაქში არსებული მანქანების რიცხვს. ქუჩაში გაჩერებულ მანქანას კი იშვიათად შეხვდებოდით. მოგვიანებით, კრიმინალური მდგომარეობის შედარებით გაუმჯობესების შემდეგ ავტოფარეხებმა პირვანდელი დანიშნულება დაკარგეს. ზოგი უბნის მცირე მაღაზიად გადაკეთდა, უმეტესობა კი სახლიდან ჩატანილი უსარგებლო ნივთების თავშესაფრად იქცა.

ახლა თბილისის მცხოვრებლებს უკვე შეჩვეული აქვთ თვალი ყველგან მოდებულ მანქანებზე, - ტროტუარზე, გაზონზე, ან შუა გზაზე გაჩერებულ ავტომობილებზე, რომლებიც სხვა ტრანსპორტს და ქვეითებს გზას უღობავენ. ყველასთვის ნაცნობია სიტუაცია, როდესაც მანქანის ბამპერს და კედელს შორის უნდა გაძვრე და მხოლოდ რამდენიმე ასეთი წინააღმდეგობის დაძლევის შემდეგ მიაღწიო სადარბაზომდე. ან, როდესაც მშობლებს ეზოში ბავშვის გაშვების ეშინიათ, რომ საბურავების ქვეშ არ აღმოჩნდეს ის. ამის მიზეზი საპარკინგე ადგილების დეფიციტი და მანქანების მუდმივად მზარდი რაოდენობაა, რასაკვირველია აქ სანუგეშოს ვერაფერს ვიტყვით და მომავალში კიდევ უფრო გაზრდილი რაოდენობა მეტ პრობლემას შექმნის.

გამოსავალი, მხოლოდ კერძო საპარკინგე ადგილებია, რომელსაც მობინადრეებს ახალ აშენებულ საცხოვრებელ კორპუსებში სთავაზობენ. ბევრი ახალი კორპუსი აღჭურვილია მიწისქვეშა ავტოსადგომით. თუმცა, რამდენი უნდა იყოს ასეთი საპარკინგე ადგილი, რომ ყველას ეყოს.

ფართი, რომელსაც დეველოპერები ერთი პარკინგისთვის გამოყოფენ, თანამედროვე ურბანიზაციის პირობებში საკმარისი არ არის. მაგრამ, ასევე ჩვენს ქვეყანაში მოქალაქეებს მიაჩნიათ, რომ თუ მანქანა იყიდეს, ავტომატურად უფასოდ ეკუთვნით მიწაც პარკირებისთვის. ეს არასწორია, რადგან მიწის ნაკვეთი, რომელზეც ავტოსადგომებია აშენებული, იგივე ღირს, რაც სამშენებლო მიწა, მაგრამ ამავდროულად, საცხოვრებლის უფრო ძვირად გაყიდვაც შეიძლება. პრობლემების თავიდან აცილების მიზნით, დეველოპერებმა თავდაპირველად უნდა შექმნან ადეკვატური რაოდენობის პარკირების ადგილები საცხოვრებელი კომპლექსის აშენებისას ან მოძებნონ გზები, რომ მანქანა სახლის სიახლოვეს გაჩერდეს.
პარკირების ადგილების რაოდენობა უნდა იყოს მოსახლეობის სავარაუდო რაოდენობის არანაკლებ 30%. გარდა ამისა, საპროექტო სტანდარტები იძლევა დაპროექტებული პარკირების ადგილების შემცირების საშუალებას, თუ მშენებარე საცხოვრებელი კომპლექსის სიახლოვეს არის უფასო პარკინგი. ვინაიდან ჩვენს დროში, როგორც წესი, ოჯახს არა ერთი, არამედ ორი ან მეტი მანქანა ჰყავს, უკიდურესად მოუხერხებელია მათი გაჩერება საცხოვრებელი ადგილიდან მოშორებით. ასეთი სტანდარტების გამო არის პარკირების ადგილების დეფიციტი. ამ პრობლემის გადაჭრა შესაძლებელია მხოლოდ ურბანული დაგეგმარების სტანდარტების გადახედვით, ასევე ტერიტორიების ინტეგრირებული განვითარებით, რომელსაც სახელმწიფო უნდა უჭერდეს მხარს.

პრობლემა განსაკუთრებით მწვავედ დგას მრავალსართულიან საცხოვრებელ კომპლექსებში. დაბალ კორპუსებში, სადაც მოსახლეობის სიმჭიდროვე ნაკლებია, სივრცე გადატვირთული არ არის. მშენებლობის საწყის ეტაპზე დეველოპერები მიმართავენ სხვადასხვა მეთოდებს - არა მომგებიანობის, არამედ გაყიდვების გაზრდის მიზნით: დიდი ფასდაკლებები, აქციები, პარკინგის ადგილების ბინაზე მიმაგრება და ა.შ. ამიტომ, ავტოსადგომების მშენებლობის თვითღირებულების შემცირება პროექტებში ერთ-ერთი პრიორიტეტია.

პარკირების ტიპი ძირითადად პროექტის ტიპსაც განსაზღვრავს. შენობის შეზღუდული ფართობის პირობებში ძირითადი ფორმატი მიწისქვეშა პარკინგია. მისი უპირატესობები - არ არის საჭირო ტერიტორიის ცალკე გამოყოფა, ნაკლი- მშენებლობისა და შემდგომ გაყიდვისას მისი მაღალი ღირებულება. მაგრამ, მიწისქვეშა პარკინგი შესაფერისია მხოლოდ წერტილოვანი მშენებლობებისთვის შეზღუდულ სივრცეში. მიწისზედა ავტოსადგომების მოწყობა გავრცელებულია კომფორტ კლასის საცხოვრებლებში, ძირითადად ისეთ კომპლექსებში, რომლებიც დიდ ფართობზე შენდება. მათი უპირატესობა დაბალი ღირებულებაა, ხოლო მინუსი - მშენებლობისთვის დიდი ფართობის საჭიროება.

ერთის მხრივ, მიწისქვეშა ავტოსადგომები უფრო საიმედოდ მიიჩნევა - აქ შეგიძლიათ ვიდეო სათვალთვალო სისტემა დაამონტაჟოთ, ასევე მიწის ქვეშ მანქანები დაცულია უამინდობისგან. მაგრამ მეორე მხრივ, მიწისქვეშა პარკინგისთვის მთავარი საფრთხე გრუნტის წყლებია. მათგან დაცვის ტექნოლოგია ძვირია და ყველა დეველოპერს არ შეუძლია ასეთი პროექტის დაფინანსება.

მომავალში, საპარკინგე ადგილების ფასი კიდევ უფრო მოიმატებს და ეს მუდმივად გაგრძელდება. ჩვენ ვიცით რომ მიწის რესურსი შეზღუდულია და ის ვერ გაფართოვდება, ხოლო ავტომობილების რაოდენობა ყოველდღიურად იზრდება და ამას ვერაფერი შეაჩერებს.